Onhandige ontmoetingen met oude vlammen, pijnlijke vergaderblunders en onduidelijke dresscodes op de bruiloft van de baas. In deze rubriek: sociaal ongemak op de werkvloer om van te genieten, uiteraard omdat iemand anders het meemaakt. Dit is het verhaal van Hanne*, die gezocht werd door een onbekende treinreiziger via radio, kranten en het toenmalige Twitter.
“Op een grijze ochtend stapte ik op de trein van Antwerpen naar Amsterdam, klaar voor een lange dag vol werkverplichtingen. Er stond een klein congres op de planning en een lunch met collega uit de Nederlandse tak. Als ontbijt had ik snel een broodje met witte chocoladepasta gesmeerd. Terwijl ik op de trein wachtte, nam ik een hap en zag een man iets verderop hetzelfde doen. Een glimlach van herkenning werd uitgewisseld. Hij bleef net te lang kijken naar mijn goesting, dus ik scrolde door Instagram om zijn blik te ontwijken.
Toen de trein arriveerde, stapten we bij dezelfde deur binnen en vroeg ik uit ongemak wat er op zijn broodje zat. Hij at een broodje hesp, saai hè, voegde hij eraan toe. Hij was verrast over het bestaan van witte chocoladepasta. Ik kon het niet laten om de combinatie met verse aardbeien aan te bevelen.”
Hij bleef maar kijken
“In de trein nestelde ik me in mijn stoel, mezelf op mijn kop gevend dat ik weer te gemakkelijk babbel met vreemden. Ik las wat papers en bereidde me voor op een rondetafelgesprek, maar merkte dat de onbekende man boven de stoelen uit naar me keek. De man maakte een charmante indruk, maar was ook zo’n 30 jaar ouder. Hij straalde niets engs uit, maar ik werd er wel wat ongemakkelijk van. Zat er nog chocoladepasta rond mijn mond? Zat mijn haar raar? Het was me niet duidelijk waarom hij zo keek.
Bij het uitstappen zwaaide ik onhandig naar de man.
De treinrit vloog voorbij terwijl ik wat e-mails beantwoordde. Toen de trein mijn bestemming naderde, keek ik op en zag dat de man nog steeds naar me staarde. Een verlegen glimlach verscheen op mijn gezicht terwijl ik opstond en richting de deur liep. Bij het afscheid zwaaide ik onhandig naar de man, die nog steeds zijn ogen niet van me af kon houden.”
Oproep op de radio
“Een paar weken later was ik dit voorval al volledig vergeten. Maar hij blijkbaar niet. Het was zondagochtend en ik was bij mijn ouders op bezoek. Zij hadden de radio aanstaan op het Nederlandse radioprogramma Adres Onbekend. Een programma waarin mensen op zoek gaan naar verloren familie, vrienden en liefdes. Ik hoor een vaag verhaal over een man die een mysterieuze ontmoeting had gehad met een vrouw. Iets over een trein van Antwerpen naar Amsterdam. Maar mijn oren spitsten zich pas toen ik de woorden ‘broodje witte chocoladepasta’ hoorde.”
Konden de luisteraars helpen bij zijn zoektocht?
“Een reclameblok werd gestart, waarna het verhaal werd samengevat. Een man had een betoverende ontmoeting gehad op de trein. Ze hadden kort gesproken over hun ontbijt en ze had uitbundig gezwaaid toen ze uitstapte. Ze had sprankelende ogen en hij wilde haar opnieuw ontmoeten. Konden de luisteraars misschien helpen haar te vinden?
Hij had zelfs een website gemaakt. Hij was verliefd zei hij.
De beschrijving die hij gaf, paste precies bij mij. Ik kon niet geloven wat ik hoorde. De man had niet enkel de radio benaderd, hij was al een tweetal weken zoekende naar aanwijzingen via Twitter. Hij had zelfs een website gemaakt. Hij was verliefd zei hij.”
Posters op het station
“Ik wist niet goed wat ik hier mee aan moest. Ik had het druk op het werk, had net een nieuwe relatie en helemaal geen zin om de man te ontmoeten. Hoe goed hij het ook bedoelde. Ook al was het enkel om een kopje koffie te doen. Ik zette de radio uit en besloot om later te bedenken hoe en of ik wel zou antwoorden. Ik trok het me verder niet erg aan.
Terug op het werk vertelde ik wat ik dat weekend had gehoord. We speurden lachend de website op. De tekening die op mij moest lijken ging al snel rond op kantoor. Ja, deze man nam zijn zoektocht serieus. Binnen de week was de zoektocht opgepikt door verschillende Vlaamse en Nederlandse kranten. Er hingen posters met de tekening op het station en er werden blijkbaar buttons met dezelfde afbeelding uitgedeeld. En nog altijd antwoorde ik niet, ik kon niet geloven dat mijn saaie treinrit zo’n bizarre wending had genomen.”
Het duurde een maand voordat hij de zoektocht staakte
“Ik las ondertussen op Twitter de verschillende theorieën over mijn mogelijke treinroute en wie ik zou zijn. Er werd geopperd dat ik de oproep nu wel gezien zou hebben en dat het een duidelijk teken was dat ik niet reageerde. Dat hadden ze goed ingeschat. Het duurde nog een paar weken voor hij zijn zoektocht staakte.
Hoewel hij spijt had mij niet om mijn nummer te hebben gevraagd toen we elkaar op de trein ontmoette, heb ik er nooit spijt van gehad niet op zijn zoektocht in te gaan. We hebben van onze eigen kant plezier aan de heisa gehad: hij genoot duidelijk van de media-aandacht, ik heb met mijn collega’s en vrienden goed gelachen om de nieuwsberichten, buttons en Twittertheorieën. Maar ik blijf – zelfs na jaren – op deze treinroute alert of ik hem nog eens tegenkom.”
*De naam van Hanne en een paar details uit haar verhaal zijn aangepast voor anonimiteit van de inzender.
