Onhandige ontmoetingen met oude vlammen, pijnlijke vergaderblunders en onduidelijke dresscodes op de bruiloft van de baas. In deze rubriek: sociaal ongemak op de werkvloer om van te genieten, uiteraard omdat iemand anders het meemaakt. Dit is het verhaal van Kelly, die graag een leugentje vertelt op de dansvloer en haar duur komt te staan op het werk.
“Het uitgaansleven is een podium voor mijn meest creatieve verzinsels. Ik koester de kunst van het verzinnen van een compleet nieuw leven voor mezelf. Een leven dat enkel bestaat in de nachtelijke nevels van de dansvloer en de sprankelende gesprekken aan de bar. Stewardess, Nieuw-Zeelander, gescheiden van een vrouw en nu op mannen vallend, en zelfs een ex-kassamedewerker met een duister geheim – ik heb het allemaal verzonnen. Mijn waarheid is zo flexibel als een yogi in een overvolle metro tijdens de spits.”
“Ik ben een single mom”
“Deze zomer, toen ik weer eens genoot van mijn alter ego’s, raakte ik aan de praat met een charmante man. Ik gooide mijn nieuwste fantasie in de mix: de alleenstaande moeder die voor het eerst sinds de bevalling van haar kindje weer op stap was. Ik vertelde hem over de uitdagingen van het ouderschap en hoe ik eindelijk een avondje voor mezelf kon hebben, dankzij de hulp van mijn lieve moeder als oppas.
Hij knikte meelevend en zei hoe bewonderenswaardig hij het vond dat ik de tijd had genomen om dit deel mezelf te kunnen zijn. “Het is belangrijk om af en toe aan jezelf te denken,” merkte hij op, en voegde eraan toe dat hij blij was dat hij deel uitmaakte van mijn eerste wilde avonturen buitenshuis. Het gesprek was levendig, maar gelukkig bleef het bij woorden. Een ontmoeting zonder complicaties, dacht ik.”
Geconfronteerd met mijn dubbel leven
“Weken later werd ik op mijn werk geroepen voor een vergadering. Een nieuwe collega stond op het programma, een gezicht dat me bekend voorkwam zodra hij binnenkwam. Hij knikte vriendelijk naar me en vroeg met oprechte interesse naar mijn (niet bestaande) kindje. Heel sympathiek. Als mijn verhaal waar was geweest… Mijn collega’s keken me aan alsof ik een heel ongepaste grap had verteld.
Hij vroeg naar mijn (niet bestaande) kindje. Heel sympathiek. Als mijn verhaal waar was geweest.
“Kindje?” herhaalde een van mijn collega’s met opgetrokken wenkbrauwen. Er ontstond een ongemakkelijke stilte, ik wist niet wat ik moest zeggen. Zo gemakkelijk als ik op de dansvloer lieg, zo moeilijk vind ik dat in het dagdagelijks leven. In een poging om de situatie te redden, deed ik alsof mijn telefoon afging en glipte ik snel de vergadering uit. Achter me hoorde ik gefluister en onderdrukt gelach.”
Geen (grote) leugens meer
“Terug aan mijn bureau staarde ik naar het scherm van mijn computer. Moest ik terug gaan om te vertellen dat ik gewoon een fantasieverhaal had opgehangen op café? Doen alsof er niets aan de hand was en iedere insinuatie uit de weg blijven gaan? Ander werk zoeken?
Met tegenzin besloot ik de waarheid op te biechten. Ik ging terug naar mijn collega’s, legde mijn leugen uit en bood mijn excuses aan mijn nieuwe collega voor de misleiding. Het voelde ongemakkelijk, maar bevrijdend tegelijk. Sindsdien heb ik geen leugens meer aan vreemden verteld. Nou ja, geen grote leugens meer. Misschien af en toe nog een verzonnen beroep of een kleurrijk verhaal over mijn familie, maar niets wat mijn integriteit in twijfel zou trekken. Gelukkig namen mijn collega’s het met een knipoog en een lach en werd het een goede inside joke van ons verdiep.”
*De naam van Kelly en een paar details uit haar verhaal zijn aangepast voor anonimiteit van de inzender.
