Lisa Van de Velde (31) woont en werkt in hartje Antwerpen. Wannabe Carrie Bradshaw, maar eerder een Bridget Jones kind of girl. In haar kast geen Manolo Blahniks, wél corrigerend ondergoed. Op een hoogtepunt in haar leven raakte ze onverwacht haar job kwijt, maar ze klauterde uit het donkere ravijn (lees: bed) en startte vorig jaar haar eigen PR-bureau. Ze neemt je in haar maandelijkse column in Salut magazine mee in het leven van een single millennial in Antwerpen op de vooravond van haar carrière. Sex &The City. Maar dan… anders.
“Schrijf anders nog ’s een column over je dateleven. Dat lezen mensen graag.” Ik zit in een hippe koffiebar met een van de redacteurs van Salut magazine wanneer we het hebben over mijn volgende column. “Je lezers willen juice. En ik ook.”
“Ha. Doe ik! Komt in orde!”, weet ik gespeeld enthousiast uit te stamelen. Wat de redacteur niet weet, is dat ik met een dating-burn-out kamp. Of da’s alleszins de onbestaande term die ik er op plak. Mijn laatste date dateert van máánden geleden. Ik heb geen zin om te swipen, dagenlang te sms’en, te antwoorden met mijn lievelingskleur, mijn benen te scheren voor een first date en uit beleefdheid twee drankjes te drinken terwijl je éigenlijk al halfweg het eerste glas door had dat ’t geen match is.
Misschien is deze opdracht wel gewoon de schop onder mijn kont die ik nodig had om mijn dateleven opnieuw up te spicen. Toeval wil dat ik net een weekend Parijs op de planning heb. Daten in de stad van de liefde, da’s pas voer voor een goeie column. Ik ont-snooze mijn datingprofielen op twee apps, verander mijn bio’tje in “Coucou. 4 days in Paris and looking for someone to show me around” en start al meteen in de Eurostar met swipen. Terwijl de trein verderraast richting zuiden, zit ik met mijn hoofd al in Parijs. In mijn gedachten verdwijnt de zon bij valavond achter de Eiffeltoren en dwaal ik door de Parijse straten met in één hand een fles goeie rode wijn en in de andere hand ene Jérôme of Quentin.
Nog voor ik voet zet in de hotelkamer, heb ik al 5 potentiële dates voor mijn eerste avond in Paris. Al wordt vrij snel duidelijk dat Olivier, Jacques, Thom, Luc en Martin niet willen kuieren langs de Seine of me hun favoriete plekken willen laten zien, maar vooral gewoon ‘faire l’amour’. Ik maak me nog niet meteen zorgen: ik ben 4 avonden in Parijs en heb dus nog álle tijd om een goeie ‘rendez-vous’ te vinden.
Maar na 3 dagen en 12 geweigerde uitnodigingen om rode wijn te sippen in huiskamers in verschillende Parijse achterbuurten – ik heb écht getwijfeld, maar had weinig zin om voor het laatst gezien te worden in het 16e arrondissement – blijkt mijn Parijse date-avontuur vooral op mijn smartphone en in mijn hoofd te bestaan.
Op de laatste avond rijdt de metro niet en neem ik noodgedwongen een taxi naar het hotel. Ene Nasredinne pikt me op. Niet op een wit paard of met een scooter zoals in mijn dromen, wel met zijn parelwitte Hyundai. Hij gunt me niet één blik in zijn achteruitkijkspiegel en ik heb geen idee welke taal hij spreekt want buiten een zachte ‘bonsoir’ komen zijn lippen niet van elkaar. Zestien minuten lang kijk ik verwonderd door het geblindeerde raampje. We zoeven over de Place de la Concorde, rijden rond de Arc de Triomphe, staan voor het rode verkeerslicht aan Musée d’Orsay en in de achtergrond twinkelt de Eiffeltoren. Ik denk niet dat je ’t kan bestempelen als een date, maar er was dan tóch een Parijzenaar die me zijn stad wilde laten zien. Voor 26 euro weliswaar.
En mijn profielen op de datingapps? Die staan intussen weer op non-actief.
