Lisa Van de Velde (31) woont en werkt in hartje Antwerpen. Wannabe Carrie Bradshaw, maar eerder een Bridget Jones kind of girl. In haar kast geen Manolo Blahniks, wél corrigerend ondergoed. Op een hoogtepunt in haar leven raakte ze onverwacht haar job kwijt, maar ze klauterde uit het donkere ravijn (lees: bed) en startte onlangs haar eigen PR-bureau. Ze neemt je in haar maandelijkse column in Salut magazine mee in het leven van een single millennial in Antwerpen op de vooravond van haar carrière. Sex &The City. Maar dan… anders.
Het hing boven mijn hoofd als een gitzwarte wolk. En naarmate 26 oktober naderde, werd de knoop in mijn buik groter en de wolk nog dreigender. Want op 26 oktober – maar dan een jaar geleden – had ik plotsklaps geen job meer. En sindsdien staat die dag dus in mijn geheugen gegrift. De dagen (of zeg gerust: weken) na 26 oktober 2022 beleefde ik vanuit een diep en donker dal vol zelfmedelijden en grote levensvragen.
Intussen zijn we één jaar later. En oh boy. Wat ziet het leven er anders uit. Spoiler alert: er was dan tóch een uitweg uit dat donkere dal. Ik had het kunnen weten. Tijdens een oriëntatieloop op school liep ik ook al verloren.
Zes maanden geleden startte ik mijn eigen bedrijf. Het is niet alleen maar rozengeur, glitter en glamour. De onzekerheid ebt nooit weg en het slaaptekort van de afgelopen zes maanden is nooit meer in te halen. Vriendinnen vragen me niet langer mee op een avondje uit – want ze weten intussen dat mijn vrijdagavonden niet meer bestaan uit cocktails drinken aan de bar, wel uit het halen van een deadline. En minstens één keer per week overweeg ik een carrièreswitch naar sugarbaby. (Wat is de leeftijdsgrens voor een sugarbaby?!)
Maar ik deed het. Ik volgde mijn droom. Weliswaar met een duwtje in de rug. Ik doe mijn job met zoveel liefde en passie dat ik denk dat mijn hart ooit gaat ontploffen. Ik vind het nog steeds doodeng. Maar ik ben ook wel heel erg gelukkig.
Dus laat dit een reminder zijn: geen pieken zonder dalen. Afgelopen 26 oktober – exact één jaar na mijn ontslag – werd ik tegen mijn verwachtingen wakker zonder knoop in mijn buik, wrok of sombere gevoelens. De donkere wolk verdreven. De weg naar de top – als ik die ooit haal – is lang, hobbelig en mijn conditie is niet top. Er wachten me ongetwijfeld nog wat hindernissen, rotsblokken en kliffen. Maar hoe steil de klim ook mag zijn, ik kom er wel.
