Lisa Van de Velde (31) woont en werkt in hartje Antwerpen. Wannabe Carrie Bradshaw, maar eerder een Bridget Jones kind of girl. In haar kast geen Manolo Blahniks, wél corrigerend ondergoed. Op een hoogtepunt in haar leven raakte ze onverwacht haar job kwijt, maar ze klauterde uit het donkere ravijn (lees: bed) en startte onlangs haar eigen PR-bureau. Ze neemt je in haar maandelijkse column in Salut magazine mee in het leven van een single millennial in Antwerpen op de vooravond van haar carrière. Sex &The City. Maar dan… anders.
Mijn maandagavond ziet er steevast hetzelfde uit: ik kom thuis na het wekelijkse diner bij mijn ouders, zet de restjes die ik ongetwijfeld meekreeg in de koelkast en plof neer in de zetel. Gemiddeld duurt het dan zo’n 2 minuten tot ik besef dat ik de vuilniszak nog moet buiten zetten – meteen reden #1 om op zoek te gaan naar een lief. Daarna stem ik de televisie af op Blind Getrouwd. Mijn favoriete guilty pleasure. Na Naked Attraction.
Afgelopen maandag lag er in Blind Getrouwd een prangende vraag op tafel: “wil jij kinderen?”. De deelnemers kennen elkaar nét. Stel mij die vraag tijdens een eerste, tweede of zelfs derde date en ik loop gillend weg.
Dealbreakers. Rode vlaggen. Struikelblokken. Een van mijn favoriete onderwerpen wanneer ik met vriendinnen op een terrasje zit. Er is intussen een hele, weliswaar denkbeeldige, waslijst met daarop door mij gewenste karaktereigenschappen en uiterlijke kenmerken bij een partner. Bij elke slok wijn, worden de zogenaamde red flags op de lijst lachwekkender. Of problematischer, ’t is hoe je ’t bekijkt. Met het ouder worden, onderging ‘de lijst’ wat aanpassingen. ‘Geen kaki afritsbroeken dragen’ maakte bijvoorbeeld plaats voor ‘ambitie hebben’. En het niet hebben van een rijbewijs is niet langer een issue. Maar gouden schakelkettinkjes zijn nog steeds een absolute no-go.
Afgelopen zomer datete ik een tijdje met een man die maar aan een kwart van de eisenlijst voldeed. En voor het eerst in mijn dateleven vond ik dat eigenlijk helemaal niet erg. Ik vergat zelfs het lijstje. Tot hij mij dumpte. Je raadt nooit waarom. Ik voldeed niet aan zijn checklist. En dat deed me beseffen, dat ik – en hij – zoveel tijd verspillen in onze zoektocht naar ‘de ware’. Of iemand die daarbij in de buurt komt. Vanaf nu geen lijstjes meer. Of toch geen ellenlang. Maar gouden kettinkjes? Die blijven erop.